Ik ben een moeder, behoorlijk perfectionistisch. Alles moet kloppen en goed genoeg zijn. Daarbij heb ik graag alle drie mijn kinderen tevreden. Maar de realiteit leert me dat er eigenlijk altijd wel één van de drie niet helemaal tevreden is. Dan baal ik. En ik realiseer me dat ik hele hoge eisen stel aan mezelf. Ik kan het mezelf behoorlijk moeilijk maken en achteraf bedenk ik wel eens dat het allemaal veel simpeler kan. Naast moeder zijn, huishouden en wat er allemaal bij komt kijken ben ik chronisch ziek. Ik heb Multiple Sclerose. Toch ontken ik dat vaak tegen mezelf en strijd ik enorm om die leuke moeder te zijn, vol energie, die mijn kinderen verdienen. Toch voel ik aan het eind van de week en in maanden zoals deze dat ik moe ben. Dat ik geen zin heb in alles en dat ik soms nee moet zeggen om het allemaal vol te houden. Vaak genoeg ga ik over deze grenzen en zijn er dagen dat ik weinig kan hebben, dat ik meer dan moe ben, chagrijnig, snel geprikkeld. Ik heb gewoon mijn dag niet.

Zorgenkindje en taboe

Dan heb ik het extra moeilijk met ons 'zorgenkindje'. Ik weet dat ik dan niet reageer zoals ik zou moeten reageren en dan botsen we enorm. We hebben dan allebei onze dag niet. Dat gaat gewoon niet samen. Ik weet dat er veel meer ouders zijn die het moeilijk hebben met het gedrag van één of meer kinderen. Dat wordt helemaal niet zo bespreekbaar gemaakt. Het lijkt wel een taboe. Het mag niet bestaan. Ik merk dat zelf ook wel eens. Dan pas ik me aan en doe ik alsof het er niet is. Maar het is juist goed om het uit te spreken, om hulp te vragen en je zorgen te delen, want ook mama's zijn soms moe. En als mama's moe zijn, dan weten we het soms ook niet meer. Dan staat het huilen ons soms nader dan het lachen.

Tijd voor jezelf

Komt gelijk in me op dat wij moeders soms tijd moeten maken voor onszelf. Ik ben bijna 6 jaar moeder en ik weet van mezelf dat ik weinig tot geen tijd voor mezelf heb en maak. Dat vind ik erg lastig. Dan moet ik loslaten en ik heb graag de controle. Terwijl, die enkele keer dat ik er even tussenuit ben, mij dat erg goed doet en ik weer nieuwe energie heb voor een volgende dag. Dan kan ik beter omgaan met driftbuien, ruzies onderling en een grote mond. Ze schijnen nogal veel redenen te hebben om ruzie met elkaar te maken. Gelukkig staat daar tegenover dat ze ook erg leuk en lief met elkaar kunnen spelen.

Hoe doen jullie dat? Hebben jullie genoeg tijd voor jezelf? Of een bepaalde manier om goed door deze maanden heen te komen? Ik ben erg benieuwd naar ervaringen van andere ouders!